دهه ۱۹۸۰

این دوره توسط شرکت‌های اسکیت‌بردی که توسط اسکیت‌بردرها اداره می‌شدند، تقویت شد.

تمرکز در ابتدا بر روی اسکیت بورد ورت رمپ بود. اختراع آنتن بدون دست (که بعدها به نام ollie شناخته شد) توسط آلن گلفاند در فلوریدا در سال ۱۹۷۶،

و توسعه تقریباً موازی آنتن هوایی توسط جورج اورتون و تونی آلوا در کالیفرنیا، این امکان را برای اسکیت بازان فراهم کرد. روی رمپ‌های عمودی پخش می‌شود. در حالی که این موج از اسکیت بورد با اسکیت تجاری ورت رمپ جرقه زده شد، اکثریت افرادی که در این دوره اسکیت سواری می کردند، رمپ های ورت را سوار نمی کردند. از آنجایی که بسیاری از مردم توانایی پرداخت هزینه ساخت رمپ های ورت را نداشتند یا به رمپ های مجاور دسترسی نداشتند، محبوبیت اسکیت خیابانی افزایش یافت.

اسکیت آزاد در طول این دوره سالم ماند، با پیشگامانی مانند رادنی مولن که بسیاری از ترفندهای اساسی را ابداع کردند که پایه و اساس اسکیت خیابانی مدرن می شود، مانند “غیر ممکن” و “کیک فلیپ”.[۱] تأثیر سبک آزاد بر اسکیت خیابانی در اواسط دهه ۱۹۸۰ آشکار شد.

با این حال، اسکیت خیابانی هنوز بر روی تخته های عریض با دماغه های کوتاه، ریل های کشویی و چرخ های نرم بزرگ انجام می شد. در پاسخ به تنش های ایجاد شده توسط این تلاقی “ژانرهای اسکیت برد”، یک تکامل سریع در اواخر دهه ۱۹۸۰ برای تطبیق با اسکیت بازان خیابانی رخ داد. از آنجایی که در این زمان تعداد کمی پارک اسکیت در دسترس اسکیت بازان بود، اسکیت سواری در خیابان، اسکیت بازان را وادار کرد تا مراکز خرید و املاک عمومی و خصوصی را به عنوان «محل» خود برای اسکیت بازی جستجو کنند. (مخالفت عمومی، که در آن کسب‌وکارها، دولت‌ها و صاحبان املاک، اسکیت‌برد را در املاک تحت صلاحیت یا مالکیت خود ممنوع کرده‌اند،در دهه‌های بعد به تدریج تشدید می‌شود.)

تا سال ۱۹۹۲، تنها بخش کوچکی از اسکیت‌بوردی‌بازانی که به شرکت در یک نسخه بسیار فنی از اسکیت خیابانی ادامه دادند، همراه با کاهش اسکیت برت، ورزشی را تولید کردند که فاقد جذابیت اصلی برای جذب اسکیت بازان جدید بود.

در این دوره، تعداد زیادی از اسکیت‌بردها – و همچنین شرکت‌های فعال در این صنعت – به دلیل تأثیرگذاری آن در این زمینه به صحنه‌های اسکیت‌برد مارتی مک‌فلای در فیلم بازگشت به آینده ادای احترام کردند.

نمونه‌هایی را می‌توان در مواد تبلیغاتی، در مصاحبه‌هایی که در آن اسکیت‌بردبازان حرفه‌ای از فیلم به عنوان شروعی برای ورود به ورزش اکشن یاد می‌کنند، و در شناخت عموم از تأثیر فیلم مشاهده می‌شود. تونی هاوک بیان کرده است که «افسانه‌های افسانه‌ای زیادی وجود دارند که من از آنها می‌شناسم که اسکیت بازی را شروع کردند زیرا آن [فیلم] را دیدند.